Στην προσπάθεια να οριστεί η ενδοοικογενειακή βία θα λέγαμε οτι πρόκειται για την χρήση υλικών ή ψυχολογικών δυνάμεων προκειμένου να καμφθεί μια αντίσταση. Υπάρχει σαφής η έννοια του καταναγκασμού μέσα στο όρο. Η ασκούμενη βία αποτελεί το μέσο προς την επίτευξη του σκοπού.

Η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί χρόνιο και εξαιρετικά σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα. Εμφανίζεται σε όλο τον πλανήτη καθώς και σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα.

Στον όρο ενδοοικογενειακή βία περιλαμβάνονται βίαιες, επώδυνες σωματικά και ψυχικά έως και εγκληματικές συμπεριφορές σε βάρος μελών της οικογένειας.

Η ενδοοικογενειακή βία είναι :

• ψυχολογική, vis compulsiva
• σωματική, vis absoluta
• σεξουαλική,
• λεκτική
• οικονομική.

Πρόκειται για βίαιες πράξεις που λαμβάνουν χώρα μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας. (άντρας προς γυναίκα, ή/και το αντίστροφο, γονείς προς παιδιά, ή/και το αντίστροφο).

Η ενδοοικογενειακή βία ως κοινωνικό φαινπόμενο, κοινωνική πραγματικότητα, βρίσκεται ενδιαμέσως της σιωπής, της ανοχής και της συγκάλυψης. Βρίσκεται σε αυτή τη θέση ακόμα και όταν οι συμπεριφορές καταλήγουν στο να γίνουν εγκληματικές και ποινικά κεφάλαια.

Η αρχική εντύπωση και στο άκουσμα του όρου της ενδοοικογενειακής βίας έρχεται στο μυαλό μας η εικόνα ενός άνδρα ο οποίος βιαιοπραγεί πάνω στη σύζυγο ή στα παιδιά του. Παρά την δύναμη αυτής της εικόνας η συχνότερη μορφή ενδοοικογενειακής βίας είναι αυτής της ψυχολογικής βίας που εξαντλείται απο την γυναίκα – μητέρα προς τον σύζυγο ή τα παιδιά της. Στατιστικά το μεγαλύτερο μέρος κακοποιηθέντων είναι γυναίκες σε αναλογία 7/3. Αυτό αφορά στην σωματική βία.

Στην ψυχολογική βία το κλάσμα αναστρέφεται υπέρ των ανδρών. Οι γυναίκες δεν χρησιμοποιούν σωματική βία, αλλά ως επι το πλείστον ψυχολογική βία με μεγάλη και συνεχή διάρκεια και ένταση.

Η ενδοοικογενειακή βία λαμβάνει μέρος στα πλαίσια της ιδιωτικότητος ενός σπιτιού, μιάς οικογένειας. Το πρόβλημα προσεγγίζεται παντοτεμέσω πολλών ”οδών”. Κοινωνικά, ηθικά, πολιτιστικά, οικονομικά, πνευματικά, κ.α.

Η ανικανότητα και αδυναμία των θυμάτων για αντίδραση, μαζί με την ”επιθυμία” απόκρυψης της κατάστασης, διαιωνίζει το πρόβλημα, μέχρι που κάποιος θα ανοίξει το στόμα του ή το πρόβλημα θα βγεί στηνεπιφάνεια απο τρίτους ή ακόμη χειρότερα απο τραγικά καταληκτικά γεγονότα (αυτοκτονίες, θάνατοι, βιασμοί).

Κοινός τόπος σε όλα τα παραπάνω είναι η εγκατάσταση ψυχολογικών και όχι μόνο προβλημάτων στα εμπλεκόμενα μέλη.

Το φαινόμενο αυτό της ενδοοικογενειακής βίας είναι αξιρετικά παλιό και χρονολογείται απο 4500 ετών. Ανάγεται δεν στο πατριαρχικό μοντέλο, πατριαρχικό εξουσιαστικό σύστημα, ώς μέσο επικράτησης και επιβολής.

Αρκετές φορές το φαινόμενο της βίας μέσα στην οικογένεια είναι “κρυφό” – ”σκοτεινό”. Αυτό γίνεται για την σωτηρία της ”αγίας οικογένειας και της οικογενειακής συνοχής”.

Ο σκοπός της βίας είναι να υποκατασταθούν τα ”θέλω” του εκβιαζόμενου. Η αρχική του θέληση και επιθυμία υποκαθίσταται – με το καλό ή με το κακό – με τις θελήσεις και τις επιθυμίες του ατόμου που τον εξαναγκάζει. Το άτομο ‘ομως, πάνω στο οποίο ασκείται η βία, πλεον κατευθύνει μόνος του της κινήσεις του, οι οποίες φυσικά είναι σύμφωνες με τις επιθυμίες του εκβιαστή του.

Στην θεραπευτική προσέγγιση των προβλημάτων που προκύπτουν απο την ενδοοικογενειακή βία, η ψυχοθεραπεία και η ύπνωση κάτεχουν εξέχουσα θέση. Στη συνολική λύση του προβλήματος συμβάλλουν, κοινωνικές δομές, πολιτεία, δικαστικές αρχές, προστασία του πολίτη, κ.α.