Με τον όρο αυτό συμπεριλαμβάνουμαι όλες τις προσωπικές σχέσεις κάθε ανθρώπου. Αυτές θα μπορούσαν αν είναι οικογενειακές, φιλικές, εργασιακές, κ.ο.κ.

Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που θα συνάψει σχέσεις με συνανθρώπους. Εδώ βρίσκεται και η φύση του προβλήματος.

Πώς γίνονται αυτές οι σχέσεις? Πώς σχετιζόμαστε με άλλους? Πώς επικοινωνούμε?

Όλα έχουν να κάνουν με την προσωπικότητα του εκάστοτε υποκειμένου, τα ιδιοσυγκρασικά του χαρακτηριστικά, πολιτιστικά, ηθική, οικονομικά, επαγγελματικά χαρακτηριστικά. Οι κοινωνίες άλλοτε είναι πιο ανοικτές και άλλοτε πιο κλειστές. Στις μέρες μας βιώνουμε κοινωνίες αποκλεισμού. Κλειστές. Απόρριψης. Πολλές φορές απορρίπτοντας τους άλλους, απομακρυνόμαστε έτσι ώστε να μην απορριφθούμε εμείς οι ίδιοι. Τα μοντέλα επικοινωνίας συνεχώς μεταβάλλονται και είναι εντελώς διαφορετικά σε ένα μικρό χωρίο, απο ότι σε μία κωμόπολη και απο αυτά στις αχανείς μεγαλουπόλεις που δημιουργήσαμε. Συνεπώς δεν υποβοηθείται ιδιαίτερα η ανάπτυξη σταθερών και υγιών σχέσεων.

Η αντισταθμιστική ψευδαίσθηση των ουσιαστικών σχέσεων είναι οι διαδυκτιακοί ”φίλοι”. Η ποιότητα των σχέσεων και των συναισθημάτων αντικαθίσταται απο την ποσότητα, άρα έχω πολλούς φίλους, άρα είμαι επιθυμητός, άρα αξίζω. Αυτό φυσικά δεν είναι η λύση του προβλήματος. Ο σύγχρονος άνθρωπος περισσότερο εκπαιδεύται να προσπερνά και να αποφεύγει τα προβλήματα παρά να τα λύνει.

Τα διαπροσωπικά προβλήματα, οι ελλιπείς σχέσεις, η ψυχολογική αστάθεια μέσα στην ίδια οικογένεια και στα μέλη της, λειτουργούν ως ”σκανδάλη”, ως εκλυτικός παράγοντας για την εμφάνιση κατάθλιψης.

Ο κλινικός ψυχολόγος είναι σε θέση να να προσπελάσει το πρόβλημα. Να το αναδείξει. Να γίνει κατανοητό και να τύχει αποδοχής. Αυτό είναι και η επιτυχία στη λύση του προβλήματος. Αποτελεσματικοί τρόποι επικοινωνίας υπάρχουν. Ενδιαφέρουν όλους όσους επικοινωνούμε. Κυρίως όμως ενδιαφέρουν τους ”σημαντικούς” της ζωής μας.