(η μέθοδος 1+1)
Είναι κάτι μέρες που δεν μπορείς να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι, που δεν ακούει το σώμα σου, που δεν κουνιέται κανένα άκρο σου. Ακόμα και το να γυρίσεις πλευρό μοιάζει με κατόρθωμα και το μόνο που θέλεις είναι μείνεις ακίνητος πάνω στο στρώμα σ’ έναν άχρονο χρόνο του τίποτα.
Είναι κάτι μέρες που αυτό το τίποτα ορίζει και σημαίνει τα πάντα. Είναι τα πάντα τίποτα και τίποτα είναι όλα. Παράξενο να το σκεφτείς, τόσο αληθινό όταν το νιώθεις. Η παντοδυναμία του τίποτα. Σ’ αυτές τις μέρες οι δυνάμεις σου είναι ανύπαρκτες, ικανές να υποστηρίξουν μόνο την απαραίτητη ανάγκη της αναπνοής. Ναι, γίνεται κι αυτό, να μην μπορείς να κάνεις τίποτα περισσότερο από το να αναπνέεις.
Σ’ αυτές τις φάσεις οι φωνές των γύρω ακούγονται θόρυβος. Οι συμβουλές κι οι παραινέσεις να σηκωθείς να γίνεις δυνατός ξανά, να αναλάβεις δράση για το καλό σου κι άλλα τέτοια ακούγονται τόσο μακρινά, σαν να αφορούν κάποιον άλλο που δεν τον ξέρεις κι ούτε θέλεις να τον μάθεις. Κοντινοί και φίλοι σου μιλάνε για το πως ήσουν πριν κι είναι σαν να μιλάνε για κάποιον που ίσως να γνώριζες κάποτε αλλά τώρα τον έχεις ξεχάσει κι είναι σαν να μην τον ήξερες ποτέ.
Και το μόνο που θέλεις είναι σ’ αφήσουν ήσυχο απλά. Να κλείσεις τα μάτια γιατί δεν έχεις καν τη δύναμη να τα κρατήσεις ανοιχτά και να βυθιστείς σ’ εκείνο το τίποτα που φέρνει ανακούφιση και γαλήνη. Να μην έχεις καμιά υποχρέωση και καμιά ενοχή που δεν είσαι όπως πριν. Να μην χρειάζεται να αποδείξεις ότι είσαι δυνατός και μπορείς να τα καταφέρνεις. Να μην χρειάζεται να κάνεις τίποτα, απλά να υπάρχεις κι όποτε μπορείς να ονειρεύεσαι κάτι όμορφο.
Όταν σου συμβούν αυτές οι μέρες, μην φοβηθείς και μην τρομάξεις. Συμβαίνουν σε πολλούς απλά δεν το συζητούν ανοιχτά και σίγουρα όσοι το έζησαν δεν το διαφημίζουν. Όταν βρεθείς εκεί θα πει πως η ενέργειά σου έχει μειωθεί πολύ. Θα πει ότι έχουν εξαντληθεί και τα αποθέματα. Είναι μια φάση (να το θυμάσαι αυτό: είναι μόνο μια φάση!) που το σύστημα έχει κατεβάσει αυτόματα τον γενικό για να να κάνει οικονομία και αυτο-συντήρηση. Έχουν πέσει λοιπόν όλες οι ασφάλειες από τον πίνακα για να μπορέσει να διατηρηθεί το σύστημα. Στην ουσία λοιπόν αυτό που σου συμβαίνει είναι θετικό, είναι υπέρ σου. Σε ειδοποιεί το αυτόνομο σύστημά σου ότι έχεις κάνει υπερκατανάλωση στις κιλοβατώρες. Άρα πρέπει σε πρώτη φάση να μειώσεις την κατανάλωση και σε δεύτερη να την διαχειριστείς πιο εποικοδομητικά.
Επομένως σωστά μπαίνεις στην απλή συντήρηση. Είναι οκ, έτσι πρέπει να γίνει κι εσύ οφείλεις να επιτρέψεις στον εαυτό σου αυτή την παύση.
Αυτό που δεν πρέπει να κάνεις είναι να βολευτείς για πολύ καιρό σ’ αυτήν. Μείνε όσο χρειάζεσαι αλλά μην θεωρήσεις ότι αυτή είναι η λύση σου. Δεν είναι. Είναι απλώς μια φάση θεραπείας, πρέπει να το θυμάσαι. Την κρατάς για ένα διάστημα αλλά μετά, λίγο λίγο και σιγά σιγά θα αρχίσεις να βγαίνεις από το κουκούλι σου σαν νέα πεταλούδα.
Ο δρόμος εξόδου περνάει από μικρές και απλές διαδρομές. Κάνε κάτι που σου φαίνεται εύκολο, δεν έχει σημασία αν είναι σημαντικό για τους άλλους, θα είναι σίγουρα σημαντικό για σένα. Ακόμη κι αν αυτό είναι το να κάνεις ένα ντους ή να τακτοποιήσεις ένα φλυτζάνι. Για σένα αυτό θα είναι το σημαντικό της ημέρας. Και μέρα με τη μέρα θα βάζεις κι ένα ακόμη. Είναι αρκετό ακόμη ένα. Όπως τα βήματα που κάνουμε που είναι ένα τη φορά. Ένα βήμα τη φορά μπορεί να με φτάσει να γυρίσω όλο τον κόσμο και κάθε φορά θα είναι μόνο ένα βήμα ακόμη. Τόσο απλά, τόσο σίγουρα.
Σ’ αυτήν την παύση μπορεί να χρειαστείς να μπεις κάμποσες φορές στη διάρκεια της ζωής σου. Δεν πειράζει. Ίσως στην αρχή να μην θυμηθείς τα βήματα εξόδου, θα τα θυμηθείς στη συνέχεια. Αυτό που χρειάζεται να θυμάσαι είναι πως γνωρίζεις την μέθοδο και μόλις μπορέσεις θα την εφαρμόσεις. Αν όχι σήμερα, υπάρχει και το αύριο. Η μέθοδος είναι δοκιμασμένη και σε περιμένει: ένα βήμα τη φορά.