«Υποφέρω χρόνια από κρίσεις πανικού. Τα περασμένα Χριστούγεννα βρέθηκα στα επείγοντα, ήταν κι άλλοι εκεί σαν κι εμένα. Μια νοσοκόμα αναγνώρισε αμέσως τα συμπτώματα, «δεν έχεις τίποτα μου είπε, κρίση πανικού είναι», το επιβεβαίωσαν οι εξετάσεις κι οι γιατροί αργότερα. Εντάξει λοιπόν, την πήραμε τη διάγνωση και τώρα τι; αγχολυτικά ή αντικαταθλιπτικά ή και τα δύο; για πόσο καιρό; Πρέπει να κάνω και ψυχοθεραπεία; Μα τι μου συμβαίνει, μήπως τρελαίνομαι, δεν ήμουν έτσι εγώ.
Σωστά. Δεν ήμουν έτσι, δεν ζητούσα βοήθεια ή δεν τη ζητούσα από τους κατάλληλους ανθρώπους. Απέφευγα τα θέματα, τα κατάπινα και τα σκέπαζα με άλλες σκέψεις κι έκανα πως δεν υπάρχουν. Αν δεν τα σκέφτεσαι, τα εξαφανίζεις , νόμιζα κι όχι μόνο νόμιζα, το πίστευα κιόλας! Αν δεν πάθαινα τις κρίσεις δεν θα ζητούσα ποτέ βοήθεια κι ας την είχα τόσο πολύ ανάγκη, όπως κατάλαβα αργότερα. Γιατί όσο εγώ δεν σκεφτόμουν, δεν εξαφάνιζα τα θέματα μου αλλά αντίθετα τα έχωνα σε πρόσφορο έδαφος κι αυτά μεγάλωναν και θέριευαν εν αγνοία μου. Μέχρι που δεν είχαν άλλο χώρο και ξεχείλισαν και τότε ήρθε η πρώτη κρίση. Νόμιζα πως θα πεθάνω, ταχυπαλμία, ζεσταινόμουν και κρύωνα μαζί, ζαλιζόμουν, αδύνατο να με συγκρατήσω και βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Ταράχτηκα αλλά γρήγορα το τακτοποίησα κι αυτό μαζί με τα άλλα που «έθαβα». Δεν ήταν τίποτα, μάλλον κάποια ίωση ή κάτι που έφαγα θα με πείραξε.
Ύστερα ήρθε η δεύτερη κρίση κι όπως είναι φυσικό ακολούθησαν κι άλλες. Δεν μπορούσα πια να κρύβομαι και να αποφεύγω, έπρεπε πια να αντιμετωπίσω. Κι αυτό έκανα, ξεκίνησα δουλειά με τον εαυτό μου, αποφάσισα να με γνωρίσω καλύτερα, να με ακούω περισσότερο και να με φροντίζω ουσιαστικά. Δεν έχω λύσει όλα μου τα προβλήματα αλλά οι κρίσεις πανικού σταμάτησαν».
Συχνά οι κρίσεις πανικού εμφανίζονται χωρίς προειδοποίηση και σε περιόδους υπεράνω πάσης υποψίας, δηλαδή κατά τη διάρκεια διακοπών ή σε φάσεις ζωής που δεν συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερα στρεσσογόνο. Εμφανίζεται σαν κεραυνός εν αιθρία γι’ αυτό και προξενεί τόσο μεγάλη αναστάτωση, έκπληξη και απορία. Αυτό συμβαίνει, γιατί τις περισσότερες φορές, όταν αντιμετωπίζουμε κάτι έντονο ή δύσκολο, όλη μας η ενέργεια και η προσοχή είναι συγκεντρωμένη στην προσπάθεια να ανταπεξέλθουμε ψυχικά, σωματικά ή και τα δύο. Όταν όμως παρέλθει η δυσκολία ή έστω μειωθεί η έντασή της, αυτό αρκεί για να εκδηλωθούν οι υποσυνείδητες διεργασίες γύρω από το ζήτημα. Αυτές μπορεί να είναι φόβοι, κρυμμένες επιθυμίες ή σοβαρές διαπιστώσεις που μας ταράζουν και δεν θέλουμε με τίποτα να παραδεχτούμε.
Σε κάθε περίπτωση, η κρίση πανικού είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια του υποσυνειδήτου να αποκαλύψει και να επικοινωνήσει στη συνείδηση υπαρκτά θέματα και συναισθήματα που αποφεύγουμε, απωθούμε, αρνούμαστε και διαψεύδουμε. Η διαδρομή εξόδου δεν είναι απαραίτητα δύσκολη, ούτε οπωσδήποτε χρονοβόρα, ωστόσο τις περισσότερες φορές χρειάζεται να πάρουμε βοήθεια από κάποιον ειδικό για να βρούμε μαζί τα σωστά πατήματα. Να νιώσουμε μεγαλύτερη ασφάλεια και να πάρουμε την ανάλογη καθοδήγηση και υποστήριξη. Άλλωστε η κρίση έρχεται αναζητώντας κάτι θετικό, «την ανακούφιση και την χαμένη ισορροπία».