Στην #αναζήτηση_συντρόφου είναι βέβαιο πως δεν υπάρχουν εγγυημένες διαδρομές και ασφαλείς δικλείδες. Όλα μπορεί να συμβούν. Άλλωστε, πολλές φορές η ζωή αποδεικνύεται ανατρεπτική και παράδοξη. Το ζήτημα όμως δεν βρίσκεται εκεί. Κατα κάποιο τρόπο όπως θα λεγε κανείς, απ΄όλα έχει ο μπαξές. Το γιατί όμως εμείς οι ίδιοι επαναλαμβάνουμε τις ίδες παραδοξότητες είναι κάτι άλλο.
Γνωρίζεις κάποιον ή κάποια και δεν ξέρεις εξ αρχής με ποιόν έχεις να κάνεις. Ερωτεύεσαι ενστικτωδώς κάποια στοιχεία του που συνήθως είναι βιοχημικής προέλευσης και συχνά, αν όχι πάντα, συνδέονται με οικεία στοιχεία του παρελθόνοτος σου, όπως η μυτωδιά του, η γεύση του, κάποια σωματικά χαρακτηριστικά, κάποιες ιδιαίτερες κινήσεις του σώματος του.
Σ’ αυτή τη φάση του έρωτα πολλά μπορεί να συμβούν. Τι γίνεται όμως όταν αργότερα ανακαλύπτεις ότι βρίσκεσαι σ΄ένα τρίγωνο; ότι το άλλο πρόσωπο είναι ήδη δεσμευμένο με κάποιον άλλο άνθρωπο ή ακόμη χειρότερα σε μια οικογένεια με παιδιά; οι ευθύνες μας λοιπόν ξεκινούν από δω και πέρα. Για τα συναισθήμτα μας δεν έχουμε ευθύνη, για τη διαχείρησή τους όμως, έχουμε. Το να παραμένει κανείς στο ρόλο του τρίτου, σημαίνει ότι είναι μια θέση που τον ενδιαφέρει ή και το βολεύει.
Οι άνθρωποι που παίρνουν αυτό το ρόλο είναι κυρίως προσωπικότητες που δυσκολεύονται να δεσμευτούν και να αφοσιωθούν σε μια σχέση συνήθως γιατί οι ίδιοι δεν εισέπραξαν αρκετή πίστη και αφοσίωση από το οικογενειακό περιβάλλον και κυρίως από τον γονέα του αντίθετου φύλου (έναν μιλάμε για ετερόφυλους ή του ίδιου φύλου εάν πρόκειται για ομοφυλόφιλους).
Μιλώντας για έλλειψη γονεικής πίστης και αφοσίωσης στην πραγματικότητα περιγράφεται η σχέση με γονείς που είναι υπεραπασχολημένοι με άλλα θέματα πλην του ρόλου τους σαν γονείς και σύζυγοι. Είναι συχνά ο γονιός-φίλος που δεν διστάζει να βγει από τα πλαίσια του γονιού και να έρθει στο ίδιο επίπεδο ανωριμότητας του παιδιού σαν να ήταν συνομήλικοι. Άλλες φορές είναι ο γονιός-επισκέπτης ή επόπτης, που ουσιαστικά απουσιάζει από τη σχέση του με το παιδί του και το προσεγγίζει είτε για να το ελέγξει είτε για να διατηρήσει επιφανειακές κι ελαφρές, ανώδυνες σχέσεις. Και στις δυο περιπτώσεις το κοινό είναι η απουσία του βάθους της σχέσης με το γονιό με παράλληλη την υπεραπασχόλησή του με κάτι άλλο, είτε αυτό είναι η δουλειά του, η πατρική του οικογένεια, τα χόμπυ του, άλλες εξωσυζικές σχέσεις ή ο εαυτός του ο ίδιος. Έτσι εισάγεται η έννοια του τρίτου άλλα με διαστρεβλωμένο τρόπο.
Κατά την εξελικτική πορεία του ένα παιδί εισάγεται στην έννοια του τρίτου όταν συνειδητοποιεί ότι δεν έχει την αποκλειστικότητα του γονιού που το ενδιαφέρει γιατί αυτός ο γονιός είναι δεσμευμένος ερωτικά με τον άλλο γονιό. Έτσι αναπτύσσεται αυτό που ονομάζουμε “οιδιποδειακή προβληματική”, το τρίγωνο μαμά -μπαμπάς – παιδί. Για να προχωρήσει η ψυχική του ωρίμανση και να βγει απ’ αυτό το ερωτικό τρίγωνο, χρειάζεται να εισπράξει το μήνυμα ότι οι σχέσεις έχουν διακριτά πλαίσια, άλλο πράγμα είναι η ερωτική σχέση κι άλλο η μητρική και πατρική. Έτσι οι σχέσεις αυτές αποκτούν συναισθηματική ασφάλεια χωρίς ουσιώδης ελλείψεις.
Με την έλλειψη αυτού του ξεκάθαρου τοπίου, δημιουργούνται παρεξηγήσιμα κενά ως προς τα όρια που πλαισιώνουν τις σχέσεις και φυσικά και ως προς το περιεχόμενό τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η τριγωνική οιδιπόδεια συνθήκη να μην κλείνει ποτέ κι έτσι υποσυνείδητα να μπαίνουμε και βγαίνουμε συνεχώς σε τέτοιες καταστάσεις παρα το ότι η λογική και συνειδήσή μας, μας επιτάσσουν το αντίθετο.
Αν και υπάρχουν πάντα δευτερογενή οφέλη απο την όλη κατάσταση όπως η διαρκής εγρήγορση, η ένταση χωρίς τη φθορά της καθημερινότητας, η αίσθηση ότι είναι κανείς έντονα επιθημητός ή αναγκαίος, δεν αναιρείται το γεγονός ότι ουσιαστικά χτίζεται ένας συμβιβασμός στο λίγο, το σύντομο και το αποσπαματικό. Εμμένοντας και παραμένοντας σε τέτοιες συναισθηματικές συνθήκες δεν μπορεί κανείς ποτέ να νιώσει το αναγκαίο ψυχικό ξεδίπλωμα των συναισθημάτων του, την ουσιαστική ασφάλεια και τον πλήρη έρωτα που δίνει μια ακέραιη και γεμάτη σχέση μ’ έναν αληθινό σύντροφο.
