– Πώς να είναι άραγε να γυρίζεις σ’ εκείνα που ήξερες αλλά εσύ να τα βλέπεις πια διαφορετικά; Σ’ εκείνα που χρόνια σε βάζουν σε σκέψεις, σε ταλαιπωρούν, σε καθηλώνουν στο ίδιο σημείο κρατώντας σε δεμένο μ’ ένα αόρατο σκοινί που δεν σ’ αφήνει να πας ούτε δυο βήματα πιο πέρα; Πώς να είναι άραγε να αλλάζεις τον τρόπο που σκέφτεσαι; Τον τρόπο που δρας; Γιατί άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα σ’ αυτά που εσένα σε κρατάνε σε αδιέξοδο; Είναι γιατί είσαι καταραμένος, άτυχος, καταδικασμένος να αποτυγχάνεις και τελικά να χάνεις τα χρόνια σου σπαταλώντας τα στα ίδια και τα ίδια; Γιατί γεννήθηκες αδύναμος, ατελής, προβληματικός;
– Καιρός ν’ ανοίξεις τη σκέψη και το βλέμμα σου. Πρώτα το βλέμμα. Άφησέ το να περιπλανηθεί στον κόσμο, να δει και να καταλάβει. Αν κοιτάξεις γύρω θα δεις ότι τίποτα και κανείς δεν ίδιο με τίποτα άλλο. Όλα και όλοι είναι διαφορετικοί. Μπορεί να μοιάζουν σε σημεία αλλά ίδια δεν είναι ποτέ.
– Για μας τους ανθρώπους φαίνεται ότι αυτή είναι μεγαλύτερη δυσκολία μας αλλά ταυτόχρονα και η ασφαλέστερη σωτηρία μας. Η διαφορετικότητα. Σε όλη μας τη ζωή ταλανιζόμαστε από τη διττή μας φύση, από τη μια να θέλουμε να είμαστε όμοιοι, ταυτισμένοι για να μπορούμε να ανήκουμε κάπου. Κατ’ αρχάς σε μια οικογένεια, μετά σε μια παρέα, σε μια ομάδα, σ’ ένα κόμμα, σε μια κλίκα, σ’ ένα καθεστώς, στο σύνηθες.
– Απ’ την άλλη η ανάγκη να ξεχωρίσουμε, να ανεξαρτητοποιηθούμε, να αυτονομηθούμε. Να διαφοροποιηθούμε για να μπορέσουμε να υπάρξουμε προσωπικά. Να πάψουμε να είμαστε η λεπτομέρεια του φόντου και να γίνουμε το κυρίως θέμα του πίνακα. Να γίνουμε ‘Κύριοι’ του εαυτού και της ζωής μας.
– Αυτή η ανάγκη είναι μεν προκλητική αλλά και πολύ πιο δύσκολη στην υλοποίηση. Δεν έχει την ασφάλεια και την αδράνεια που προσφέρει η ταύτιση. Ο νόμος της αδράνειας ισχύει και στον ανθρώπινο ψυχισμό όπως άλλωστε κι όλοι οι φυσικοί νόμοι. Έτσι λοιπόν μαθαίνουμε μέρα με τη μέρα απλά να αφομοιώνουμε και να μιμούμαστε ότι μας σερβίρουν οι άλλοι, πρώτα οι γονείς, μετά τα μέσα μαζικής δικτύωσης, το σχολείο, οι εργοδότες και κάθε άλλη έντονη προσωπικότητα που θα συναντήσουμε. Γινόμαστε απλά χειραγωγήσιμοι.
– Η αλήθεια είναι πως η ανάγκη της αυτονόμησης και της διαφορετικότητας δεν είναι ίδια σε όλους. Για κάποιες ιδιοσυγκρασίες είναι λιγότερο ισχυρή, παρ’ όλα αυτά υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Όσο παραμένει καταπιεσμένη και χωρίς φροντίδα και καθοδήγηση, τόσο περισσότερο αντιδρά δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον για σωματικές και ψυχικές ασθένειες.
– Η ασφάλεια που θεωρούμε ότι μας προσφέρει η επανάληψη, το οικείο, το σύνηθες, αποδεικνύεται περισσότερο ψευδαίσθηση. Η επανάληψη ισοδυναμεί με στασιμότητα κι η στασιμότητα απέχει πολύ από τη ζωντάνια. Γι’ αυτό και η αναγνώριση της διαφορετικότητάς μας, η συνεχής επαγρύπνηση για την ποιότητα της ζωής μας είναι ο βέβαιος δρόμος για τη λύση των προβλημάτων μας. Απαιτείται να έχουμε κρίση, να κάνουμε επιλογές, να δραστηριοποιηθούμε και βέβαια, κυρίως, να δεχτούμε να αλλάξουμε.
– Όταν μιλάμε για αλλαγές, οι περισσότεροι σκεφτόμαστε μεγάλα άλματα. Όχι, αυτό σπανίως χρειάζεται. Αρκεί μια μικρή αλλαγή. Αρχίζοντας ακόμη κι από τη δόση της ζάχαρης στον πρωινό καφέ, τον τρόπο που χτενίζεσαι, το άρωμα που φοράς, ένα χαμόγελο που θα δώσεις, μια διαφορετική απάντηση σε ότι σε θυμώνει, σε στεναχωρεί.
#Μια_αλλαγή_την_ημέρα, σαν τα λεπτά του ρολογιού που αλλάζουν αργά αλλά σταθερά.