Να παντρευτώ ή άστο καλύτερα? Να χωρίσω ή ‘‘έλα μωρέ άλλοι είναι χειρότερα’’, καλά είμαστε κ έτσι? Παιδιά να κάνω ή πολύ μεγάλη ευθύνη? Πόσα? Ένα ή δύο είναι καλά? Να παραιτηθώ ή που να ψάχνω τώρα είναι δύσκολοι καιροί? Να μιλήσω στη φίλη που αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά ή να μην τα πολυσκαλίζω, έτσι κ αλλιώς σημασία έχει να περνάμε καλά? … κ άλλα πολλά τέτοια και διαφορετικά ‘‘ή’’ που μας κρατάνε καθηλωμένους σε μια κατάσταση ακινησίας νιώθοντας συχνά την ασφυκτική δυσφορία του εγκλωβισμένου. Ωστόσο όσο οι συνθήκες δεν αλλάζουν κ τα πράγματα δεν λύνονται από μόνα τους δυσφορία πολλαπλασιάζεται αλλά διέξοδος πουθενά..
Διλήμματα μεγάλα και μικρά μας ταλαιπωρούν και μας βασανίζουν για μικροπράγματα ή για μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα κ εμείς στεκόμαστε αδύναμοι, λέμε, να πάρουμε μια απόφαση. Γιατί?
Για δυο λόγους : ο πρώτος γιατί δεν θέλουμε να χάνουμε. Αρνούμαστε να αποδεχθούμε πως κάνοντας μια επιλογή, χάνουμε μιαν άλλη.
Και εδώ έρχεται ο δεύτερος λόγος : κι αν η άλλη επιλογή είναι η σωστή? Θέλουμε λοιπόν και να μην χάσουμε τίποτα και να κάνουμε πάντα το σωστό. Έτσι μπαίνουμε στην κατάσταση της αμφιθυμίας, να θέλουμε ταυτόχρονα δυο αντιφατικά πράγματα΄ να φύγω αλλά να θέλω και να μείνω, να μιλήσω αλλά και να σιωπήσω, να χωρίσω αλλά και να κάνω και δεύτερο παιδί. Να έχω τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη δηλαδή, κάτι που δεν έγινε ποτέ όπως λέει η εμπειρία γιατί απέδειξε ότι τελικά και τα δυο μένουν μισά.
Ας βγούμε λοιπόν από τη φαντασίωση της ‘‘σωστής επιλογής’’ γιατί απλά δεν υπάρχει μόνο μια σωστή αλλά πολύ περισσότερες. Στην πραγματικότητα η ζωή έχει δρόμους και διαδρομές, παίρνεις έναν δρόμο, κάπου θα σε βγάλει και όλο σε καμιά διασταύρωση θα βρεθείς. Όπου και να στρίψεις κάπου θα βγεις.
Ας μην ξεχνάμε : υπάρχει η όπισθεν και ο επαναπροσδιορισμός.