Πόσο δικαίωμα έχουμε στον έρωτα περνώντας τα χρόνια; Υπάρχει χρονικός περιορισμός στην αναζήτηση ερωτικού συντρόφου; Είναι ντροπή η επιθυμία μιας ερωτικής σχέσης μετά τα πενήντα; Προσβάλλω τα παιδιά μου αν αναζητήσω την αγάπη σε έναν άνθρωπο στα 60 μου; Είναι ταμπού το διαζύγιο και η χηρεία;
Τέτοια ερωτήματα προκύπτουν συχνά ανάμεσά μας, καθώς η κοινωνία που μεγαλώσαμε έχει κάμποσες στερεοτυπικές αγκυλώσεις και αναχρονιστικές αντιλήψεις. Η εξιδανίκευση της μιας και μοναδικής αγάπης έχει εγκλωβίσει για πολλά χρόνια ανθρώπους, και κυρίως γυναίκες, που έμειναν μόνοι σε μεγαλύτερες ηλικίες, είτε γιατί χώρισαν, είτε γιατί χήρεψαν ή είτε γιατί δεν έτυχε να βρεθούν σε μια μακροχρόνια σχέση. Τα κοινωνικά στερεότυπα και περισσότερο η συλλογική ψυχική ανωριμότητα δημιούργησαν ένα αόρατο ηθικοπλαστικό κλουβί που περιόρισε, έως και εξαφάνισε σε κάποιες περιπτώσεις, την επιθυμία για έρωτα και ζωή που μπορεί να έχει κανείς, φυσικά και μετά τα πενήντα του χρόνια.
Στις δεκαετίες των πενήντα, εξήντα και περισσότερο, οι άνθρωποι πια διατηρούν πολύ καλύτερη βιολογική κατάσταση απ’ ότι παλαιότερα κι αυτό είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένη αλήθεια. Ωστόσο η επιθυμία για συντροφικότητα και αγάπη ήταν και παραμένουν πάντα υπαρκτές ως βασική ανθρώπινη ανάγκη. Μόνο που οι κοινωνικοί περιορισμοί μαζί με βαθιά εγωιστικές και αφοριστικές αντιλήψεις του περιβάλλοντος κατέπνιγαν κάθε ελευθερία τέτοιας έκφρασης. Έτσι πολλοί βρέθηκαν να παλεύουν να συμβιβαστούν σε σχέσεις ψυχοφθόρες, σε νεκρούς γάμους ή σε συγκεκριμένους ρόλους που τους επέβαλλαν να αρνηθούν την ερωτική τους πλευρά, όπως το να φροντίζουν 40χρονα άνεργα παιδιά ή μικρά εγγόνια.
Έχοντας διανύσει κάμποσες δεκαετίες ζωής, έχει κανείς κάθε δικαίωμα να αναζητήσει την αγάπη, την συντροφικότητα ακόμη και τον έρωτα όπως τον επιθυμεί κι όπως νιώθει πως του ταιριάζει. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου παράλογο να μπορεί και σε αυτές τις ηλικίες, – ίσως πολύ περισσότερο σε αυτές -, να παίρνει αποφάσεις ζωής. Η απόφαση της λύσης ενός άψυχου γάμου ή μιας κακής συμβίωσης όπως και η επιδίωξη μιας νέας σχέσης είναι δείγματα ζωντάνιας, αισιοδοξίας αλλά και απλής λογικής. Αντιστοίχως, η επιθυμία για συντροφικότητα μετά την απώλεια ενός συντρόφου σαφώς δεν είναι απαγορευτική ή ντροπιαστική ούτε ισοδυναμεί με προδοσία. Βεβαίως, υπάρχουν άνθρωποι που παραμένουν ερωτευμένοι με τον χαμένο σύντροφο, κι αυτό είναι πραγματικά πολύ όμορφο. Υπάρχουν κι άλλοι που παραμένουν ερωτευμένοι με τη ζωή εξακολουθώντας να αναζητούν την αγάπη, την τρυφερότητα, τη στοργή και την συντροφικότητα σε κάποιον άλλο. Είναι και οι δυο περιπτώσεις εξίσου κατανοητές, όπως θα’ πρεπε να είναι κι εξίσου σεβαστές.
Όπως άλλωστε έγραφε κι ο Γκαμπριέλ Μάρκες: – “δεν παύουμε να ερωτευόμαστε επειδή γερνάμε αλλά γερνάμε επειδή παύουμε να ερωτευόμαστε”.
Η επιθυμία και η όρεξη για ζωή δεν είναι λοιπόν ντροπή, είναι ανθρώπινο δικαίωμα.