Μαλλιά πλούσια και στιλπνά, νύχια άψογα σχηματισμένα, σώμα αψεγάδιαστο, πρόσωπο ατσαλάκωτο, ψυχή τσακισμένη … εμπρός φύγαμε για την επιτυχία της μοναξιάς και του κενού.
Άντρες και γυναίκες επιδιώκουμε την προβολή του εξωτερικού εαυτού μας σαν να είναι η εγγύηση της ευτυχίας μας. Πόσα κομπλιμέντα θα πάρουμε, πόσοι πρόσεξαν ότι αδυνάτισα, πόσα like, καρδούλες και άλλα φτωχά σύμβολα στο κινητό.
Πετύχαμε να γίνουμε άρτιες εικόνες και παραλείψαμε το κείμενο. Στην προσπάθεια να γίνουμε τέλειοι ξεχάσαμε πως να γίνουμε άνθρωποι και περνάμε την αυτοπεποίθηση, την αναγνώριση και την αυτοπραγμάτωση μέσα από την κολακεία. Η φροντίδα και η περιποίηση αντικαταστάθηκαν από την εμμονή του καλλωπισμού.
Πολλές οι διαφημίσεις βλέπεις, τέλειων καλογυμνασμένων σωμάτων σε κάθε ηλικία ακόμη και λίγες μόλις μέρες μετά τον τοκετό. Άνδρες με γραμμωμένους κοιλιακούς, κατάλευκα δόντια, πυκνά μαλλιά, ακριβά ρολόγια και στενά κοστούμια. Κι όλοι τέλειοι σε κάθε ρόλο: επαγγελματίες, σύντροφοι, εραστές, γονείς, σύζυγοι και φίλοι.
Είναι άραγε τόσο λάθος να αλλάζει ένα σώμα στο πέρασμα του χρόνου ή μετά από μια εγκυμοσύνη; Είναι τόσο πρόβλημα αν πήρα μερικά κιλά, αν έχω ρυτίδες, αν δεν έχω πολλά χρήματα; Αν δεν έχω σχέση ή παιδιά; Κι αν ναι, τι είδους πρόβλημα είναι αυτό, ποιόν αφορά και ποιόν επηρεάζει;
Φαίνεται πως σε κάθε φάση της ζωής μας πρέπει απολογούμαστε, να λογοδοτούμε ή να κρύβουμε ότι μας κάνει να διαφέρουμε και να υστερούμε από την εκάστοτε επικρατούσα εικόνα. Πρώτα στην επικριτική και αγχώδη μαμά ή τον μπαμπά ή και τους δυο, γιατί δεν είμαστε το ιδανικό παιδί δηλαδή το παιδί που φαντάζονταν, δεν ήμασταν αρκετά έξυπνοι, όμορφοι, αδύνατοι, κοινωνικοί, ευχάριστοι… τελικά δεν υπήρξαμε ποτέ αρκετά αντάξιοι των προσδοκιών τους.
Αυτή λοιπόν την εντύπωση μεταφέρουμε αργότερα και στην ενήλικη ζωή μας: δεν είμαστε αρκετά καλοί στις σπουδές, στη δουλειά, στη σχέση στην οικογένεια, στην παρέα. Συνεπώς όπως όταν ήμασταν παιδιά, αντικαθιστούμε τον επικριτικό γονέα με τα κοινωνικά πρότυπα. Όπως αγνοήθηκε κάποτε η ταυτότητά μας και υπερεκτιμήθηκε η εικόνα μας έτσι και σήμερα την αγνοούμε πια εμείς οι ίδιοι και επιμένουμε στην εμφάνιση. Πρέπει να ανταποκριθούμε στις δεδομένες προδιαγραφές για να γίνουμε αποδεκτοί και κατα συνέπεια ευτυχισμένοι.
Γιατί όμως δεν συμβαίνει αυτό; Γιατί βιώνουμε τόση θλίψη και εσωτερικό κενό; Κάτι πάει στραβά στη συνταγή… Λείπει το περιεχόμενο του πακέτου, ο καλλωπισμός εκ των έσω που τον δίνει η ανεμπόδιστη αποδοχή και η απερίφραστη αγάπη χωρίς ηθικά ή άλλα ανταλλάγματα. Η αγάπη δεν ζητά τελειότητα, δεν ενδιαφέρεται καν γι’ αυτήν. Τουναντίον εμπεριέχει την ατέλεια, αγκαλιάζει το ελάττωμα, αποδέχεται την έλλειψη.
Αν δεν μ’ έμαθαν οι δικοί μου να αγαπώ έτσι τον εαυτό μου, ας δοκιμάσω εγώ να με μάθω. Ας μάθω να με αποδέχομαι χωρίς προδιαγραφές και να προσπαθώ να βελτιώνω ότι με ενοχλεί και με βλάπτει όχι για να αρέσω σε κάποιον άλλο αλλά για να αρέσω σ’ εμένα. Κι ας μην αγγίζω την τελειότητα, αρκεί να φτάνω στην ελευθερία να είμαι απλά εγώ.