Είναι κάτι λέξεις που έχουν τόσο σπουδαία σημασία, δυσανάλογη με τη συχνότητα της χρήσης τους. Μια τέτοια είναι και η Εμπιστοσύνη. Λέξη πραγματικά μεγάλης σπουδαιότητας και με βαθύ περιεχόμενο. Βασικό συστατικό κάθε τύπου σχέσης. Όταν εμπεριέχεται, προσφέρει ανακούφιση, ηρεμία κι ασφάλεια. Η απώλειά της όμως συνοδεύεται από ψυχική και σωματική αναστάτωση, υπερδιέγερση κι αμφιβολία. Έτσι από τη μια έχοντάς την ανάγκη, προσπαθούμε να την ανακτήσουμε, να την νιώσουμε και πάλι ενώ ταυτόχρονα επιδιώκουμε το ακριβώς αντίθετο προκειμένου να μην διακινδυνέψουμε να πληγωθούμε ξανά.

Αλλά πως χτίζεις σπίτι χωρίς κολώνες; Πως ζεις χωρίς καθαρό νερό; Γιατί τόσο μεγάλης σημασίας είναι η εμπιστοσύνη. Αν προδοθεί, πέφτει και στην πτώση της μπορεί να παρασύρει όλο το οικοδόμημα της σχέσης ακριβώς όπως καταρρέει ένα κτίριο όταν πέσει μια κολώνα του κι όπως αρρωσταίνει το σώμα όταν ποτίζεται με βρώμικο νερό.

Η αγάπη αρκεί για γιατρέψει το τραύμα; Όχι δεν αρκεί γιατί έχει τραυματιστεί κι αυτή. Δεν μπορεί να βοηθήσει γιατί χρειάζεται κι η ίδια βοήθεια. Και ποιος τη βοηθά; Η επίμονη Πίστη που υπάρχει,  έστω κι αν δεν είναι εύκολο να την βρεις. Κι ας μην μπορείς πάντα να την στηρίζεις εσύ, γιατί είναι μεγάλη σε διάρκεια και πολλές φορές βαριά. Ίσως γιατί έχει και μια στενή φίλη ακόμα πιο δύσκολη και απαιτητική την Αφοσίωση. Δεν πάνε οπωσδήποτε μαζί αλλά συχνά συνδυάζονται και κάνουν καλή παρέα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Πίστη, Αφοσίωση, Εμπιστοσύνη, τι μας κάνουν όλα αυτά; Δέσμευση. Φτάσαμε στο θέμα. Για να έχω μια δυνατή σχέση χρειάζεται να μπορώ να δεσμεύομαι και να μπορώ πρώτα εγώ να παρέχω αυτόν τον βασικό ιστό. Εξίσου σημαντικό είναι, να μην  διστάζω να ζητώ κι εγώ τα αντίστοιχα.

Όπως έχει αποδειχθεί το έδαφος των σχέσεων είναι γενικά σεισμογενές άρα και ζωντανό. Αν λοιπόν θέλω να χτίσω κάτι δυνατό,  είναι προτιμότερο να το κάνω πάνω σε γερά θεμέλια παρά σε εύκολες και ανώδυνες υποσχέσεις σερβιρισμένες δίπλα σε μεγάλα αλλά κούφια λόγια.